امید...

یه حال غریبی دارم. چیزهایی که تو ذهنمه با کارایی که انجام میدم همخونی نداره. بماند که چیزهایی که تو ذهنمه هم همش خوب و خوش نیست. یه جور کرختی و بی انگیزگی افتاده به جونم. جوری که به خودم میگم برای چی زنده ایم و زندگی میکنیم؟!  دنیا پر از بدی شده.، اره. ولی ما چیکار کردیم برای درست شدنش؟؟  یکی مثل من از درست کردن خودش هم عاجزه. یه جنگی درونمه. خونین!  داره همه رو قتل عام میکنه! انگیزه، شادی، هدف، آرمان و... 

نمیدونم این غرور چه کوفتیه که اجازه نمیده با کسی راجبش حرف بزنم، بماند که اصلا کسی که بتونه حرفهامو بفهمه هم دور و برم نیست!

حالم خوب نیست و دنبال معجزه هم نیستم دیگه! 

نمیدونم چطور حالمو خوب کنم!  

یکی میگفت چقدر وبلاگت انرژی منفی داره، از اون روز هر وقت پست میذارم اینجا عذاب وجدان دارم از اینکه چقدر باعث انتقال این انرژی منفی و چرت و پرت ها به شما میشم. 

برای من دعا کنید، دعا کنید آدم بهتری بشم. منم قول میدم که آدم بهتری بشم. قول!