آخرین اش شاید!

پارسال وقتی داشتیم میرفتیم حوزه امتحانی تو راه مغازه هارو میدیدم که بسته است، آدمهای کمتری تو خیابون هستند. از خودم میپرسیدم مگه امروز کنکور ما نیست،؟  پس چرا مغازه ها بسته است؟! چرا مردم در تکاپو نیستند؟!  چرا و چرا؟!  میدونم مسخره بود اما واقعیت بود، واقعیتی تو وجود خیلی از ماها از بت ساختن کنکور. پارسال و خوب یادمه، بعد از تموم شدن آزمون چند دقیقه رو صندلیم نشسته موندم.  سالن داشت خالی میشد کم کم و من فقط فکر میکردم. امسال اما نه، نه حسی نه بهتی نه فکری! 

پارسال و با یک رتبه چهاررقمی میانه موندم. که با یه رتبه بهتر برم دانشگاه. اما امسال از خودم میپرسم یعنی همون و هم نمیشی؟!  

یاد حرفا و انرژی منفی های اطرافیان و همه که نمون همون رتبه قبلی ات و هم نمیاری!!!! انگار از ته قلبشون آرزو میکردن که این اتفاق بیفته.  

اینکه امسال چه اتفاقی افتاد رو فقط من و اون بالایی میدونیم. اصلا آدمهای دور من ظرفیت این حجم از درد منو ندارند. هیچکدوم. پس بازم منو بالایی میمونیم.  

اما جدای همه ی اینا من شکست خوردم. اره. مقصر خودمم. خوده خودم. من خوب بازی نکردم. داور و کمک داور هم قضاوت شون خوب بود! دنبال بهانه نیستم که! 

+ من هیچ‌وقت آدمی نیستم که پیام کسی رو جواب ندم حتی اگر ازش بدم بیاد ،در موارد خیلی نادر شاید .هیچ‌وقت گوشی من این حجم از پیام و به.خودش ندیده بود. و منم به هیچکدوم جواب ندادم. همین طور تلفنارو. ناراحتم. این اتفاق دوست داشتنی نیست ولی خب از خودم میپرسم لعنتی ها الان چه فایده؟! 

از این بین فقط جواب پیام میم رو دادم. در جواب خوب بودش؟!  فقط یه نه گفتم. به امید اینکه آخرین کلمه ای بود که تو تمام عمرم در جواب حرف هاش میگفتم.

من از هیچ‌کس انتظار خاصی نداشتم. فقط انتظار داشتم حداقل این روز آخری مثه تمام بقیه روزها تو خودم باشم. من به کسی کاری نداشته باشم و کسی هم به من کاری نداشته باشه .

حالا من از خودم میپرسم   باید چکار کنم ؟!  به بازنده بودن ادامه بدم؟!  شروع کنم اون چیزی رو که میخوام ؟؟ فقط یه جا بشینم و تفریح کنم؟!  جای تمام این دوسال! 

چیکار کنم ؟! من دنبال چی ام واقعا؟!