کی میگه دل فقط جای یه نفره؟! من تو دلم هزاران جا دارم برای هزاران نفر!

یعنی ده ها بند نوشتم و پاک کردم بس که نمیدونم چی بگم و چی بنویسم که حق مطلب ادا شه.

دقیق نمیدونم مردم ایران در مواجه با دفاع مقدس و شهدا و جانبازان به چند دسته تقسیم میشن اما دعا میکنم همه تو یه دسته بندی قرار بگیریم و حرفهایی که اینور اونور می‌شنویم یه حرف از روی ناآگاهی یا هرچیزی باشه. 

امیدوارم کسایی که موقع نتایج کنکور به خانواده شهدا و جانبازان بد و بیراه میگن، بعدا حتما به این کارشون فکر کنند و بدونن وجود اون سهمیه هیچ ارتباطی به این عزیزان نداره و قانون گذار فرد دیگه ایه و همچنین از خودشون بپرسن اگر من مشمول سهمیه میشدم واقعا بی استفاده میذاشتمش؟!  بعید میدونم... 

(اینم همینجا بگم که با همه ی اینا بازم اعتقاد دارم حساب خانواده از شهدا جداست)  

حالا اصلا به این بچه بازی ها کار ندارم. اتفاقا یکی از نقاط اتحاد مردم ایران همین دفاع مقدسه اما به شرط اینکه هیچکس شهدا رو به انحصار خودش در نیاره، قشر مذهبی شهدا رو مختص به خودش ندونه و راه خودشو تماما راه شهید تلقی نکنه و بقیه اقشار هم راه و روش و اهداف اون عزیزان دل  رو تحریف یا به نفع خودشون تفسیر نکنند. 

در وصف اون روزها و اون آدمهای فرا زمینی فقط این سوال و مطرح میکنم که : 

چطور میشه از عزیزای دلت دل بکنی ، که از عزیزای دل دیگران محافظت کنی؟ میشه اصلا؟  بخدا که نمیشه. 

من به آدمهای آزاده ای که با وجود بی اعتقادی به همه چیز، گاهی از شهدا یاد میکنن به شدت غبطه میخورم. چون اونا میدونن شهدا از هرکس و هرچیزی راهشون جدا بوده و هست. اونا متعلق به هیچکس نیستن الا خدا. 

الان زبونم بند اومده من در حالت عادی هم چیز مفید و قشنگی نمینویسم چه برسه به الان که دارم راجب دوست داشتنی ترین و پاک ترین علاقه و عشق ام مینویسم. بگم برو روایت فتح ببین؟!  برو راهیان نور؟! کتاب دفاع مقدسی بخون؟!  سخنرانی های حاج بابا و آقا زین.الدین و حسن باقری ببین؟!  

نه نه بخدا که با انجام همه ی اینا بازم حق مطلب ادا نمیشه .

ببین من خیلی حرف دارم تو خیلی جنبه های این قضیه ولی نه میتونم خوب بیانش میکنم و نه اصلا اون بیان کردنیه. باید فقط حسش کرد. اون زیبایی رو باید حس کرد. بعد ناخودآگاه خودت میری دنبال تمام ابعاد و اقسامش. 

این بیهوده گویی رو همین‌جا تمومش میکنم با یک خواهش( خواهش برام سخت ترین کاره) 

 بچه ها خواهشا اون روزها و اون آدمها رو هیچ‌وقت فراموش نکنید. اونها تنها آدمهای قرنن که میشه رو حق بودنشون قسم خورد... میشه رو حق بودنشون جون داد...