خب چیکار میشه کرد وقتی محکومیم به زندگی کردن؟!

این روزها همونقدر که دلیل برای ناراحتی هست دلیل برای خوشحالی هم هست برای من. 

چرا ناراحتم : 

_بچه هایی که تو خیابون کارتون جمع میکنن رو میبینم، سالهاست که میبینم. چرا هیچ تغییری تو زندگیشون ایجاد نمیشه؟؟ 

_گرونی، خیلی گرونی، عوضی بازی َمسئولین و عوضی بازی کسایی که حتی ذره ای به هموطن خودشون رحم نمیکنن 

_ خراب شدن همزمان تمام وسایلم و بضاعت نداشتن خرید یا حتی تعمیر شون. 

_ قتل عام بچه ها و مردم بی گناه روی یه جایی از این کره ی خاکی 

حالا دلایلم خوشحالیم : 

_گلی که روز دوشنبه تو یه موقعیت تک به تک زدم. 

_مسابقه ای که قراره یکماه دیگه برگزار بشه 

که البته معلوم نیست من باشم یا نباشم اصلا حتما برگزار میشه یا نه!!!  

_ امید به قبول شدن تو مصاحبه شغلی و موافقت خانواده به شاغل شدن من. 

باید بمیرم یا دق کنم نه؟! 

اما به طرز احمقانه ای همون دلیل اول خوشحالیم باعث میشه برای چند مدت تمام دلایل ناراحتیم و فراموش کنم.